Niyə hədəf seçildim?
Başlanğıcda qeyd: Heç vaxt etmədiyim “türklüyü təhqir” ittihamına görə altı ay cəza aldım. İndi isə son çarə kimi Avropa İnsan Hüquqları Məhkəməsinə müraciət edirəm. Vəkillərim ərizəni yanvarın 17-dək təqdim edəcəklər və ərizəyə əlavə etmək üçün hadisələrin inkişafını izah edən bir yazı yazmağımı xahiş ediblər. Faylda yerləşdiriləcək olan bu məqaləni ictimaiyyətlə paylaşmağı məqsədəuyğun hesab etdim. Çünki mənim üçün Türkiyə cəmiyyətinin vicdanlı qərarı AİHM-in qərarı qədər, hətta ondan da önəmlidir. AİHM-ə müraciət etməli olmasaydım, yəqin ki, bir neçə həftə davam edəcək bu məqalə silsiləsindəki bəzi məlumatları və əhvalımı əbədi olaraq özümdə saxlaya bilərdim. Amma iş bu nöqtəyə gəldiyi üçün məncə, baş verən hər şeyi paylaşmaq daha yaxşıdır…
Tək mən yox, təkcə ermənilər yox… Bütün ictimaiyyəti maraqlandıran və verməkdən əl çəkə bilməyən sual budur: 301-ci maddə (türklüyü təhqir ittihamı) ilə araşdırılan və ya məhkəməyə verilən demək olar ki, hər kəs üçün hansısa texniki və ya hüquqi yolla həll yolu tapılaraq, məsələ heç bir məhkumiyyətlə nəticələnməyib. O zaman bəs niyə Hrant Dink 6 aylıq bir cəzaya məhum edildi?
Cəzadan yüngülcə yan keçənlər…
Bu, əslində yanlış müşahidə və ya lazımsız sual deyil. Xatırlayırsınızsa, Orxan Pamukun məhkəməsi başlamazdan əvvəl “İşə xitam vermək üçün nə etmək olar?” deyə soruşmuşdu. Bu bir az flip-flop deyildi. Bəzilərinin fikrincə, Ədliyyə Nazirliyi məhkəməyə icazə verməli idi, ona görə də orada soruşulmalı idi. Əslində, bu belə edildi. Topun ona doğru atıldığını görən ədliyyə naziri tıxacın ortasında Pamukun üstünə qışqıraraq onu qabağa çəkərək “Mən belə bir söz demədim” deməyə səsləyib. Nəticədə “Pamuk məsələsi”nin ilk iclası oldu və Türkiyə bu ilk iclasda vandalist hücumlarla dünyaya rüsvay olunca, ikinci iclasa belə ehtiyac qalmadan iddiaya xitam verildi. İttihamın dinləməsi də eyni şəkildə baş verməyəcəkdi və Pamukun 301-ci maddə macərasına texniki bir həll ilə son qoyuldu. Bənzər bir proses, daha az şiddətli olan Elif Şafak məsələsində də yaşandı. Qabaqcadan böyük səs-küyə səbəb olan iş ilk iclasda, hətta Şafakın məhkəməyə gəlməsinə ehtiyac olmadan sona çatdı. Hər kəs bu texniki həllərdən məmnun idi. Hətta baş nazir Rəcəb Tayyib Ərdoğan Şafaka zəng vuraraq ona tezliklə sağalmasını arzulayıb. Erməni konfransından sonra yazılarına görə “türklüyü təhqir” ittihamı ilə məhkəməyə verilən jurnalist və akademik yoldaşlarımız da oxşar “yüngül yan keçmələr” yaşadılar.
Cavablanmayan…
Bu işlərə bu qədər yüngül baxıldığı səbəbilə qısqanclıq hissləri keçirdiyimi düşünmək absurddur. Əksinə, hətta bu cinayət işlərinin açılmasını da zərərçəkmişlər üçün çox ağır qiymətləndirənlərdən, bütün bu işlərdə mühakimə olunan dostların yaşadıqları haqsızlığın ağırlığını ən yaxşı bilənlərdən və paylaşanlardanam. Mənim diqqətə çatdırmaq istədiyim əsas məsələ odur ki, onların işlərində göstərilən narahatlıq və tələskənlik Hrant Dink işində niyə göstərilməyib? Əslində, bu kiçik yayınmaların hökumətə bir növ seçim verdiyini gördük və 301-in ləğvini istəyən Avropa İttifaqının təzyiqi qarşısında bu təcrübələrin “yaxşı nəticələri” kimi göstərilə bilərdi. Məsələn, hökumət 301-lə bağlı iflic vəziyyətdə qaldı və Avropa İttifaqı rəsmilərindən heç nə tələb etmədi. Cavab verə bilmədiyi yeganə nümunə Hrant Dinkin məhkum edilməsi oldu. O işə gələndə dillər bağlanmışdı. Əslində, “Türklüyü təhqir etmək ittihamı” ilə 301-ci maddə ilə araşdırılan və ya məhkəməyə verilən demək olar ki, hər kəs üçün bir növ texniki və ya hüquqi həll yolu tapıldı, cinayət təqsirli bilinməzdən əvvəl ilk dinləmələrdəki bütün işlər yekunlaşdırıldı. Lakin Hrant Dink isə heç bir cinayəti yaxud bu kimi şeyləri təşviq etmədiyi yazısında niyə görə 6 aya məhkum edildi?
Erməni olmamın rolu
Bəli, hamımızın bu cavaba ehtiyacımız var! Xüsusilə də mənim: axı mən bu ölkənin vətəndaşıyam və israrla hamı ilə bərabər olmaq istəyirəm. Mən erməni olduğum üçün, şübhəsiz ki, bundan əvvəl çoxlu mənfi ayrı-seçkiliklər yaşamışam. Məsələn, 1986-cı ildə Dənizli 12-ci Piyada Alayına qısamüddətli (səkkiz ay) hərbi xidmətə getdiyim zaman, andiçmə mərasimindən sonra mənim hərbi hissəmdə olan bütün dostlarıma çavuş rütbəsi verildi və yalnız mən seçilərək ayrıldım. İki uşağı olan böyük adam idim, bəlkə də bunu o qədər də ciddiyə almamalı idim. Üstəlik, hətta bir növ rahatlıq da təmin edirdi. Heç bir vəzifə və ya daha çətin tapşırıqlar olmayacaqdı. Amma bu ayrı-seçkilik çox pis idi. Mərasimdən sonra hər kəs öz xoşbəxtliyini ailəsi ilə bölüşərkən, qalay anbarının arxasında iki saat tək ağladığımı heç vaxt unuda bilmirəm. Alay komandirimin məni otağına çağırıb “narahat olma, problemin varsa yanıma gəl” deməsi hələ də yaddaşımda yara kimi qalır. 301-ci maddə ilə mühakimə olunmaq, bəraət qazandırmaq və ya mühakimə etmək, şübhəsiz ki, rütbə təqdim etmək deyil. Ona görə də heç vaxt “Madam ki, onlara verilməyib, mənə də verilməməli idi”, xüsusən də “mənə nə verdilərsə, onlara da verilməli idi” kimi şərh etmək olar. Amma ayrı-seçkiliyə məruz qalmış biri kimi etiraf etməliyəm ki, mənim rasional refleksim heç vaxt bu sualı verməkdən əl çəkmir: Bu nəticədə mənim erməni olmağımın rolu olubmu?
Bildiklərim və müşahidə etdiklərim…
Təbii ki, bildiklərimi və intuisiyamı birləşdirəndə bu suala verə biləcəyim bir cavab var. Xülasə belədir: Biri “Bu Hrant Dink həddini aşır…ona həddini bildirmək lazımdır” deyərək qərar verdi və hərəkətə keçdi. Etiraf edirəm, bu, özümə və erməni kimliyimə əsaslanan iddiadır. Mübahisə etmək olar ki, mən şişirtmişəm. Halbuki bu, mənim mənəvi qavrayışımdır… Əldə etdiyim məlumatlar və təcrübələrim mənə bu iddiadan başqa heç bir seçim qoymur. İndi mənim vəzifəm bütün təcrübələrimi və intuisiyalarımı sizə çatdırmaqdır.
Həddimin bildirilməsi…
İlk növbədə, “Bu Hrant Dink çox həddini aşıb” məsələsinə aydınlıq gətirim. Dink uzun müddətdir ki, onların diqqətini çəkir, onları narahat edirdi.1996-cı ildə o, Agosu çıxardığı üçün, erməni icmasının problemlərini dilə gətirərək, hüquqlarını tələb edən və ya Türkiyənin tarixlə bağlı rəsmi tezisini bəyənmədiyi barədə öz mövqeyini nümayiş etdirərək, arada bir dəfə həddi aşa bilir, lakin suyu daşıran sin damla 6 fevral 2004-cü ildə Agosda “Sabiha Gökçen” xəbəri nəşr olundu. Dink imzası olan və “Sabiha-Hatunun sirri” adlı xəbərlərdə Gökçenin Ermənistanlı qohumları danışıb, Atatürkün övladlığa götürdüyü qızı Sabiha Gökçenin əslində uşaq evindən götürülmüş erməni yetim olduğunu iddia edilir. Bu xəbər Türkiyənin ən çox satılan qəzeti Hürriyetdə 21 fevral 2004-cü ildə AGOS-dan sitatlar və başlıqlar istinadı ilə dərc edildiyində Türkiyədə yer yerindən oynadı. 15 gündən çox müddətə bütün köşə yazarları bu xəbər haqqında müsbət və mənfi şərhlər verdilər hətta müxtəlif seqmentlərdən fərqli bəyanatlar belə verildi. Bütün bunlardan ən mühümü Ali Hərbi Baş Qərargah tərəfindən edilən yazılı açıqlama idi. Baş Qərargah bu xəbəri “məqsədindən asılı olmayaraq belə bir müzakirə simvolunun açılması milli bütövlüyə və sosial sülhə qarşı cinayətdir” ifadəsi ilə reaksiya verdi. Onların sözlərinə görə, bu məsələni araşdıranlar pis niyyətli olublar, türk qadınlarının mifinə və simvoluna çevrilmiş bir insanın türklüyünü heçə sayaraq, qarışıqlıq yaratmağa cəhd ediblər. Kimdir bunu edənlər? Kimdir Hrant Dink? Dərhal ona həddi bildirilməlidir!
İfadə verməm üçün dəvət…
Baş Qərargahın bəyanatı bazar günü, fevralın 22-də dərc olunub. Evdə televiziya xəbərlərində uzun açıqlamaya qulaq asdım. O gecə olduqca narahat idim. Mən hiss etdim ki, ertəsi gün mütləq nəsə olacaq. Əslində təcrübələrim və intuisiyam məni yanıltmadı. Ertəsi gün səhər tezdən telefonuma zəng gəldi. İstanbul bələdiyyə sədri müavinlərindən biri zəng edirdi. Sərt tonda xəbərlə bağlı əlimdə olan sənədlərlə bələdiyyədə gözlədiyini bildirdi. “Bu çağırış hansı məqsədlə edilib?” Soruşanda “söhbət etmək, əlinizdə olan sənədləri görmək üçün” cavabını verdi. Təcrübəli jurnalist dostlarıma zəng vurub bu zəngin nə demək olduğunu soruşdum. Onlar təklif ediblər ki, “Belə söhbətlər nə ənənəvi xarakter daşıyır, nə də hüquqi prosedurdur, amma məndə olan sənədlərlə dəvəti qəbul etməyim düzgün olardı”.
Diqqətli olmalı idim…
Məsləhətlərə əməl edib sənədləri əlimdə sədr müavininin yanına getdim. Sərd müavini çox mehriban idi. Məni içəri dəvət edəndə otağında biri qadın, daha iki nəfər oturmuşdu. “Qohumlarım olduqlarını nəzərə alsaq, söhbətimizdə onların olmasında bir problem yoxdur?” – deyə nəzakətlə soruşdu. “Heç bir problem yoxdur” deyib yerimə oturanda artıq mühitin yumşaqlığını anladım. Müavin gözləmədən birbaşa söhbətə başladı. “Hrant bəy, siz düşünə bilərsiniz ki, siz bunu qəsdən edirsiniz. Baxın, bu sənədi mənim əlimdə görürsünüzmü? Buna nə gərək var? Sizi biz başa düşürük amma küçədəki adam bunu necə anlasın? Erməni patriarxının ərizəsi var idi, bəzi internet saytlarında bəzi həyasız adamlar ona qarşı, erməni icmasına qarşı terror sayıla biləcək cəhdlər həyata keçirməyə çalışırdılar. Ona görə də biz onları axtarıb Bursada tapdıq və onları polisə təslim etdik.Amma görün küçələr necə insanlarla doludur. Belələrinə qarşı diqqətli olmaq lazım deyilmi?” Sədr müavininin bu müqəddimə ilə başladığı söhbətə otaqdakı kişi qonaq da qoşuldu və ondan sonra heç kəsə danışmaq üçün imkan vermədi. O, müavininin sözlərini bu dəfə daha aydın tonda təkrarladı. O, mənə diqqətli olmağı, ölkədə və ətraf mühitdə gərginlik yaradacaq təşəbbüslərdən qaçınmağı tövsiyə etdi: “Bəzi yazılarınızdan anlaya bilərik ki, üslubunuzla razılaşmasaq da, niyyətiniz pis deyil, amma hamı bizim kimi anlamır, belə olan halda siz ictimaiyyətin mənfi fikrini üzərinizə çəkə bilərsiniz” deyə mənə dəfələrlə xəbərdarlıq etdi. Mən xəbəri yazarkən məqsədinin nə olduğunu izah etdim. Əvvəla, mən jurnalist idim və bu, jurnalisti maraqlandıracaq xəbər idi. İkincisi, mən həmişə ölənlərdən danışmaqdansa, erməni problemindən qalanlar və yaşayanlar baxımından danışmağa çalışmaq istəmişəm, amma gördüm ki, qalanlardan danışmaq daha çətindir! Mən otaqdan çıxmaq istəyirdim ki, mənim gətirdiyim sənədləri görməkdə, götürməkdə belə israr etmədiklərini anladım. Sənədləri onlara verdim. Söhbətlərin məzmunundan məni niyə ora çağırdıqları artıq bəlli idi. Yerimi bilməliydim… Ehtiyatlı olmalıydım… Yoxsa yaxşı olmazdı!
Artıq hədəfdəyəm…
Doğrudan da, vəziyyət heç də ürəkaçan deyildi. Bələdiyyəyə çağırıldığım gündən bəri bir çox qəzetlərdə bir çox köşə yazarları erməni kimliyi ilə bağlı yazdığım oçerklər silsiləsində bu cümləni paylaşdılar: “Türkdən töküləcək zəhərli qanın yerini tutacaq təmiz qan. Ermənilərin Ermənistanla quracaqları nəcib damarda var” və mən bununla Türkiyəyə qarşıyam kimi təqdim etdilər. Kampaniya yolu ilə bunu dilə gətirməyə başladılar. Bu nəşrlərin ardınca fevralın 26-da İstanbul Ülkü Ocakları regional sədri Levent Temiz başda olmaqla bir qrup idealist Agosun qapısına gələrək mənim əleyhimə şüarlar səsləndirib, təhdidlər ediblər. Polis nümayişin keçiriləcəyi barədə əvvəlcədən xəbərdar etmişdi. Agos içində və qapısında lazımi tədbirləri gördü. Bütün televiziya kanalları və qəzet müxbirləri də xəbərdar edildi, hamısı Agosun qarşısında idi. Qrupun işlətdiyi şüarlar çox aydın idi: “Ya sev, ya da tərk et”, “Məhv olsun ASALA”, “Bir gecə qəfil gələ bilərik”. Qrup lideri Levent Temizin çıxışında hədəf açıq və aydın oldu: “Bundan sonra bütün qəzəb və nifrətimizin hədəfi məhz Hrant Dinkdir”. Nümayiş bu çıxışdan sonra dağıldı. Amma nədənsə həmin gün və ertəsi gün heç bir televiziya kanalında (Kanal 7-dən başqa) və heç bir qəzetdə (Özgür Gündemdən başqa) bu xəbər yox idi. Görünür, İdealist qruplaşmanı Agosun qapısına doğru yönəldən qüvvə həmin mənfi görüntü və şüarlardan sonra mətbuatın və medianın qarşısını bir az itki ilə də olsa almağı bacarmışdı.
Təhlükə astanasında…
Bir neçə gün sonra özlərini “Əsassız Erməni İddiaları ilə Mübarizə Federasiyası” adlandıran qrup Agos redaksiyası qarşısında oxşar nümayiş keçirdi. Daha sonra o günə qədər heç vaxt məşhur olmayan vəkil Kamal Kerinçsiz və onun rəhbərlik etdiyi Böyük Hüquqşünaslar Dərnəyi işə düşdü. Kerinçsiz dostları ilə Şişli Respublika Prokurorluğuna gedərək barəmdə cinayət işi açdılar. Bu müraciətlə Türkiyənin nüfuzuna tamamilə xələl gətirən 301 maddə yenə işə düşdü. Mənim üçün yeni və təhlükəli bir proses başlayırdı. Baxmayaraq ki, həyatım boyu həmişə təhlükəylə iç içə yaşamışam. Ya təhlükələr məni çox sevirdi, ya da mən təhlükələri sevirdim…Və burada da yenə uçurumun kənarında idim.Yenə təqiblər başlanıldı. Mən onları hiss edirdim. Və çox yaxşı bilirdim ki, məsəl o qədər də sadə deyil ki, Kerinçsiz komandası ilə məhdudlaşdırılsın.
Ruhumun göyərçintək narahatlığı
Başlanğıcda Şişli Respublika Prokurorluğunun barəmdə “türklüyü təhqir” maddəsi ilə başlatdığı istintaqdan narahat deyildim.
Bu ilk dəfə deyildi. Urfadan belə bir hadisə ilə artıq tanış idim. 2002-ci ildə Urfada bir konfransda etdiyim çıxışda “türk deyiləm… Türkiyəliyəm və erməniyəm” dediyimə görə üç ildir “türklüyə təhqir” ittihamı ilə mühakimə olunurdum. İstintaqın gedişindən də xəbərim yox idi. Bu məni qətiyyən maraqlandırmırdı. Urfadan olan hüquqşünas dostlarım mənim yoxluğumda iclasları aparırdılar.
Şişli prokuroruna gedib ifadə verəndə kifayət qədər biganə idim. Axı mən öz yazıma və niyyətimə arxayın idim. Prokuror yazımın təkcə öz-özlüyündə anlaşılmaz olan o cümləsini deyil, bütün məqaləni dəyərləndirəndə asanlıqla başa düşəcək ki, mənim “türkliyü təhqir etmək” fikrim yoxdur.
Mən əmin idim ki, istintaqın sonunda heç bir iddia qaldırılmayacaq.
Özümdən əmin idim…
Amma nə sürpriz! Bununla bağlı məhkəməyə müraciət edilib.
Yenə də nikbinliyimi itirmədim.
O qədər ki, telefonla canlı iştirak etdiyim bir televiziya proqramında hətta məni ittiham edən vəkil Kerinçsizə “Çox həyəcanlanma, bu işdə cəza almayacağam, cəzalansam, bu ölkəni tərk edəcəm” dedim. Özümdən əmin idim, doğrudan da yazılarımda türklüyü təhqir etmək kimi bir niyyətim yox idi – qətiyyən. Bütün silsilə yazılarımı oxuyanlar bunu çox aydın başa düşəcəklər.
Əslində, İstanbul Universitetindən ekspert təyin edilmiş 3 nəfər professor-müəllim heyətinin məhkəməyə təqdim etdiyi hesabat belə olduğunu göstərdi.
Narahat olmağa heç bir əsasım yox idi, bu məsələ işin bu və ya digər hissəsində həll ediləcəkdi.
“Ya səbr” çəkə-çəkə…
Amma həll edilmədi.
Prokuror ekspertizanın rəyinə baxmayaraq, mənim cəzalandırılmağımı istədi.
Sonra hakim mənə 6 ay həbs cəzası verdi.
Mən məhkumluq xəbərini ilk dəfə eşidəndə özümü məhkəmə boyu bəslədiyim ümidlərin ağrılı təzyiqi altında tapdım. Təəccübləndim… İncikliyim, üsyanım son həddə idi.
Günlərlə, aylarla “bu hökm çıxsın, mənə bəraət verilsin, sonra dediklərinizə, yazdıqlarınıza necə peşman olacaqsınız” dedim.
Hər məhkəmə iclasında qəzet xəbərlərində, köşə yazılarında, televiziya proqramlarında “Türkün qanı zəhərlidir” dediyim qeyd olunurdu.
Hər dəfə məni “türk düşməni” kimi daha da məşhurlaşdırdılar.
Faşistlər məhkəmə binasının dəhlizlərində irqçi söyüşlərdən istifadə edərək mənə hücum edirdilər.
Onlar pankartlarla təhqiramiz şüarlar səsləndirirdilər. Sayları yüzlərlə olan və aylardır gələn telefon, elektron poçt və məktub təhdidləri hər dəfə bir az da artırdı.
Bütün bunlara “Ya səbr” deyərək dözürdüm, bəraət gözləyirdim.
Hökm elan olunanda həqiqət üzə çıxacaq və bu insanlar etdikləri əməllərdən utanacaqlar.
Tək silahım səmimiyyətimdir…
Lakin artıq qərar verilmişdi və bütün ümidlərim puça çıxmışdı. Bir insanın ola biləcəyi ən çətin vəziyyətdə idim.
Hakim “Türk Milləti” adından qərar çıxardı və “türkliyü təhqir” maddəsi olaraq qeydə aldı.
Mən hər şeyə dözə bilərdim, amma buna dözə bilmədim.
Məncə, bir insanın hər hansı etnik və ya dini fərqliliyinə görə birlikdə yaşadığı insanları aşağılaması irqçilikdir və bağışlana bilən heç nə yoxdur.
Bu ruhda qapımda gözləyən və ölkəni tərk edib-etməyəcəyimi təsdiqləmək istəyən mətbuat və mediadan olan dostlarıma daha əvvəl dediyim kimi bu açıqlamanı verdim: Vəkillərimlə məsləhətləşəcəyəm. Ali Məhkəməyə, lazım gələrsə, Avropa İnsan Hüquqları Məhkəməsinə də müraciət edəcəm. Bu proseslərin heç birində haqlarım yerinə yetirilməzə, ölkəmi tərk edəcəm. Çünki mənim fikrimcə, belə bir cinayətə görə məhkum olunan birinin xor gördüyü başqa vətəndaşlarla yaşamağa haqqı yoxdur.
Bu sözləri deyəndə həmişəki kimi emosional idim. Yeganə silahım səmimiyyətimdi.
Qara yumor…
Lakin məni təcrid etməyə, Türkiyə xalqının gözündə açıq hədəfə çevirməyə çalışan qüvvələr bu açıqlamaya bəhanə tapdı və bu dəfə məhkəməyə təsir etməyə cəhd etdiyim bəhanəsilə mənə qarşı iddia qaldırdı. Üstəlik, bütün mətbuat və media bu açıqlamanı verdi, lakin onların diqqətini çəkən Agosdakı oldu. Bu dəfə Agos-un məsul şəxsləri və mən məhkəmə sisteminə təsir etdiyimiz bəhanəsilə mühakimə olunduq.
Bu, onların “qara yumor” adlandırdıqları olmalıdır.
Fikrimcə, kimin müttəhimdən daha çox məhkəmə sisteminə təsir etmək hüququ olmalıdır?
Amma bu gülməli şeyə baxın: müttəhim bu dəfə məhkəmə sisteminə təsir etmək cəhdinə görə mühakimə olunur.
“Türk dövləti adına”…
Etiraf edim ki, Türkiyədə “Ədliyyə sistemi”nə və “hüquq” anlayışına inamımı itirmişdim.
Necə itirməyim? Bu prokurorlar, bu hakimlər universitetdə oxuyan, hüquq fakültəsini bitirən adamlar deyilmi? Oxuduqlarını başa düşə bilməli deyillərmi?
Ancaq bu ölkənin məhkəmə sistemi müstəqil deyil, bunu bir çox dövlət və siyasət adamları ifadə etməkdən çəkinmirlər.
Məhkəmə vətəndaşların hüquqlarını deyil, dövləti qoruyur.
Məhkəmə vətəndaşların tərəfində deyil, dövlətin rəhbərliyi altındadır.
Əslində, tam əmin idim ki, barəmdə verilən qərar “Türk Milləti adına” deyilsə də, bunun “Türkiyə dövləti adına” verilmiş bir qərar olduğu çox açıq idi. “Türk Milləti adına” deyil. Ona görə də vəkillərim Ali Məhkəməyə müraciət edəcəkdilər, bəs məni yerimə qoymağa qərar verən dərin səlahiyyətlərin orada da təsirli olmayacağının təminatı nə idi?
Axı Ali Məhkəmə həmişə düzgün qərarlar verirdimi?
Yerli icma fondlarının əmlakını əlindən alan ədalətsiz qərarlara həmin Ali Məhkəmə imza atmadımı?
Baş prokururun səylərinə baxmayaraq...
Ali Məhkəməyə müraciət etdik və nə oldu?
Ali Apellyasiya Məhkəməsinin baş prokuroru ekspertiza rəyində olduğu kimi cinayət tərkibinin olmadığını bildirərək, bəraət hökmü çıxarmasını xahiş etsə də, Ali Məhkəmə məni yenə də təqsirli bildi .
Yazdıqlarıma əmin olduğum kimi, Ali Məhkəmənin Baş Prokuroru da onu oxuyub başa düşdüyünə əmin olduğundan qərara etiraz edərək işi Baş Assambleyaya çıxardı.
Amma nə deyim, mənə həddimi bildirməyə çalışanlar çalışan pərdə arxasındakı o böyük güclər, bilmədiyim üsullarla işimdə hər səviyyədə varlıqlarını hiss etdirirdilər. Nəticədə, Baş Assambleyada səs çoxluğu ilə türklüyü təhqir etdiyim elan olundu.
Göyərçintək…
Çox aydındır ki, məni təcrid etməyə, zəif və müdafiəsiz hala salmağa çalışanlar öz məqsədlərinə nail olublar. Onsuz da cəmiyyətə tökdükləri çirkin və yalan məlumatların təsiri ilə Hrant Dinki “türklüyü təhqir edən” biri kimi görən, sayı az olmayan əhəmiyyətli bir qrup formalaşdırıblar.
Kompüterimin gündəliyi və yaddaşı bu bölmədə vətəndaşların göndərdiyi qəzəbli və təhdid dolu sətirlərlə yüklənir.
Yeri gəlmişkən qeyd edim ki, bu məktublardan biri Bursadan poçtla göndərilib və onu qaçılmaz təhlükə baxımından çox narahat etdim, təhdid məktubunu Şişli Prokurorluğuna çatdırsam da, bu günə qədər heç bir nəticə əldə etməmişəm.
Bu təhdidlər nə dərəcədə real və ya qeyri-realdır? Açığını deyim ki, bunu bilməyim təbii ki, mümkün deyil.
Mənim üçün əsl təhlükə və əsl dözülməz şey özümə verdiyim psixoloji işgəncədir.
“Bu insanlar indi mənim haqqımda nə düşünürlər?” Həqiqətən beynimi parçalayan əsas sual budur.
Təəssüflər olsun ki, indi məni əvvəlkindən daha çox tanıyırlar və deyirlər ki, “ay bax, bu erməni deyilmi?”.
Və bir refleks olaraq özümə işgəncə verməyə başlayıram.
Bu işgəncənin bir tərəfi maraq, digər tərəfi narahatlıqdır.
Bir tərəf ehtiyatlılıq, o biri tərəfdə qorxaqlıqdır.
Mən göyərçin kimiyəm…
Mən də onun kimi sağım, solum, önüm və arxama qarşı hürkmüş vəziyyətdəyəm.
Mənim də başım onunki kimi hərəkətlidir… Və dərhal dönəcək qədər sürətlidir.
Bu da sizə bədəl…
Xarici işlər naziri Abdullah Gül nə deyirdi? Ədliyyə naziri Cəmil Çiçək nə deyirdi?
“Əzizim, 301-də şişirdəcək bir şey yoxdur. Məhkum olub, həbsdə olan varmı?”
Sanki bunun əvəzini ödəmək həbsxanaya düşmək deməkdi…
Bu da sizə bədəl… Budur sizin üçün son nəticə…
Siz, nazirlər, göyərçin ürkəkliyində adamı həbs etməyin nəticəsinin nə olacağını bilirsinizmi? Siz bilirsinizmi?!
Heç göyərçinlərə baxmırsınızmı?!
“Ölüm-qalım” dedikləri…
Başıma gələnlər heç də asan hesab ediləcək hadisələr deyildi… Bir də ailəlikcə keçdiyimiz hisslər.
Hətta elə məqamlar olub ki, ciddi şəkildə ölkəni tərk edib uzaqlaşmaq barədə fikirləşmişəm.
Xüsusilə də təhdidlər mənə yaxın olanlara sirayət edəndə…
Mən o anda həmişə çarəsiz idim.
Bu, onların “ölüm-qalım” adlandırdıqları olmalıdır. Mən öz iradəmlə müqavimətçi ola bilərdim, amma yaxınım olan birinin həyatını təhlükəyə atmağa haqqım yox idi. Mən öz qəhrəmanım ola bilərdim, amma başqasını təhlükəyə ataraq cəsarətli davranmağa haqqım olmazdı, nəinki mənə yaxın olanı.
Belə çıxılmaz vaxtlarda ailəmi, övladlarımı toplayıb onlara sığındım və ən böyük dəstəyi onlardan aldım. Mənə güvəndilər.
Mən harada olsam, onlar da orada olacaqdılar.
“Gedək” desəm gələrdilər, “Qalaq” desəm qalardılar.
Qalmaq və mübarizə aparmaq…
Yaxşı, getsək hara gedəcəkdik? Ermənistana?
Yaxşı, mənim kimi haqsızlığa dözməyən biri nə vaxta qədər oradakı haqsızlığa dözəcək? Mən orada daha böyük bəlaya düşməzdimmi? Avropa ölkələrində yaşamaq mənim hesabıma deyildi.
Üç gün Qərbə getsəm, dördüncü gün də vətənim üçün darıxıb “hər şey bitəndə qayıtmalıyam” düşüncəsində yaşasam, oralara getməmin mənası nədir?
Rahatlığım mənə işgəncə verərdi!
Əvvəla, “qaynar cəhənnəmləri” qoyub “hazır cənnətlərə” qaçmaq mənə yaraşmazdı.
Biz yaşadıqları cəhənnəmi cənnətə çevirməyə can atan insanlardan idik.
Türkiyədə qalıb yaşamaq həm bizim əsl arzumuz, həm də Türkiyədə demokratiya uğrunda mübarizə aparan, bizə dəstək olan minlərlə tanış və naməlum dostumuza hörmətimizin zəruriliyi idi. Biz qalıb müqavimət göstərəcəyik.
Lakin bir gün getməli olsaq… 1915-ci ildəki kimi yola çıxacaqdıq… Atalarımız kimi… Hara gedəcəyimizi bilmədən… Getdikləri yollarda… Əzabları hiss edərək, əzabları yaşayaraq…
Belə bir qınaqla ölkəmizi tərk etməyə hazırlaşırdıq. Biz isə ürəyimizin apardığı yerə deyil, ayaqlarımızın apardığı yerə gedəcəyik.
Hürkək və azad…
Ümid edirəm ki, biz heç vaxt buraları tərk etmək məcburiyyətində qalmayacağıq. Oralarda yaşamamaq üçün ümidlərimiz hələ də ölməyib.
İndi mən Avropa İnsan Hüquqları Məhkəməsinə müraciət edirəm. Bu işin neçə il çəkəcəyini bilmirəm.
Bildiyim və mənə bir qədər təsəlli verən həqiqət budur ki, heç olmasa iş bitənə qədər Türkiyədə yaşamağa davam edəcəyəm.
Şübhəsiz ki, məhkəmə mənim xeyrimə qərar çıxarsa, mən daha çox sevinərəm və bu o deməkdir ki, mən bir daha ölkəmi tərk etməməliyəm.
Yəqin ki, 2007-ci il mənim üçün daha çətin il olacaq.
Sınaqlar davam edəcək və yeniləri başlayacaq. Kim bilir daha hansı haqsızlıqlarla üzləşəcəm?
Amma bütün bunlar baş verərkən mən bu faktı yeganə təminat hesab edəcəm.
Bəli, mən özümü göyərçin narahatlığında, hürkəkliyində hiss edirəm amma bilirəm ki, bu ölkədə insanlar göyərçinlərə toxunmurlar.
Göyərçinlər şəhərlərin içində, insan izdihamlarında belə həyatlarını sürürlər. Bəli, biraz hürkək, biraz azad…
antidoqma 
Bir şərh yazın